Sommige blogs zijn te eerlijk, komen te dichtbij en geven erg veel bloot. Dat geldt voor deze. Ik heb alleen erg de behoefte aan schrijven.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 15 was. Twee van de belangrijkste mensen in je leven besluiten jouw leven grandioos te veranderen maar vooral aan zichzelf te denken. In het geval van mijn ouders ging dat ver. Het beeld dat ik van ze had en dat je graag van je ouders zou willen hebben bleek anders dan de werkelijkheid. Ze lieten me -voor mijn gevoel en in mijn beleving- in de steek.
Tijdens mijn eerste relatie was ik daardoor misschien wel redelijk moeilijk. Jaloers maar ik denk vooral bang voor het einde van de relatie. Als je al niet van je ouders op aan kunt, op wie dan wel?
Toen dat uit ging heb ik even gedate. Waaronder met iemand die niet wilde luisteren naar het woord ‘nee’. Dat ik met hem zoende en met hem datete gaf hem in zijn ogen blijkbaar het recht op iets anders. Wat mijn mening daar in was deerde hem niet. Ik kende hem. Hij koos ervoor niet te luisteren en mij onrecht aan te doen.
Ik besloot deze ervaring geen invloed te laten hebben op de rest van mijn leven en contacten. Dat was hij niet waard. Gebeurd en vergeten.
Mijn tweede relatie erken ik nu als grote fout maar het ging destijds zo slecht met me en samenwonen met hem was mijn uitweg uit een voor mij moeilijke periode thuis. Ik ben nooit mezelf geweest. Ik wist niet wie ik was. We hadden heftige ruzies, ik gooide met dingen, hij sloeg me en schold me uit. Ladingen porno op zijn computer en een intieme ‘relatie’ met een Amerikaanse chatvriendin (‘I love you. You should come over. We have a connection. I dreamt about you’) komen daar nog bij. Door je vriend “Kutwijf” genoemd te worden waar zijn moeder bij is, omdat je geen zin hebt om naar de Ikea te gaan, doet ook pijn.
Na jaren zorgen voor andere mensen kwam de scheiding met alle gevolgen van dien, eindelijk bij me binnen. Ik voelde het alsof ik nergens anders heen kon.
Ik accepteerde de situatie, en alles wat er daarvoor gebeurd was, deels -anders kon ik er niet mee omgaan- maar kwam wel 28 kilo aan. Way to go right.
Mijn derde relatie was met een kunstenaar die zijn kunst altijd op de eerste plek zette. Die daardoor regelmatig te laat kwam en veel aan zichzelf dacht. Uiteindelijk hebben we een prima relatie gehad waar ik een eind aan maakte. Waarom we samen geweest zijn weet ik nog steeds niet, we pasten niet bij elkaar en ik kon niet mezelf zijn. Nadat het uit was ging hij me stalken en bedreigen. Je denkt dat je iemand kent maar dat valt wel eens vies tegen. Zijn manipulativiteit had ik in vlagen gezien maar dit was eye-opening.
Sinds oktober ben ik vrijgezel. Voor het eerst, sinds mijn vijftiende, een lange periode zonder relatie.
Ik heb redelijk veel gedate en er heeft van alles de revue gepasseerd. Getrouwde mannen met kinderen die achter je aan gaan -en nog eens liegen en vertellen dat ze gescheiden zijn, NOT- bezette mannen, -het maakt echt allemaal geen fuck uit- mannen die je de wereld beloven maar uiteindelijk alleen maar gaan voor de jacht en mannen die er meerdere dates op na houden.
Ondanks al deze rotte appels, vertrouwenskwesties, onrecht en manipulaties stap ik nog altijd open ergens in. Ik wil graag vertrouwen op de goedheid van de mens. Ik vind het naar om bagage en scenario’s uit eerdere contacten mee te brengen naar nieuwe. Dat wil ik niet. Ik wil nog steeds kansen geven.
Ik voel veel dingen aan maar probeer mezelf rustig te houden.
Als iemand vaag doet over wat zijn plannen zijn voor de avond krijg ik bijvoorbeeld regelmatig een knoop in m’n maag.
‘Dit voelt niet goed’. Twijfelen aan zijn woorden en intenties. Achteraf blijkt zo’n persoon dan bijvoorbeeld inderdaad met meerdere vrouwen contact te hebben.
Toen schreef ik ‘Liefdesseks’.
Iemand kennen waarbij ik helemaal mezelf kon zijn, me goed voelde en zonder complicaties. Goede communicatie, geen achterdocht. Zelfs niet als hij vaag deed. Tot maandag geen knopen in m’n maag. ‘Het is zo’.
Geen relatie maar elkaar echt mogen, een klik en wederzijds respect, dacht ik. Een verademing, ook voor mezelf. Ik trek niet aan mensen, ik ben niet moeilijk en maak eigen keuzes. Maar nu; Ik wilde en kon hem geloven op zijn woord. Zijn intenties.
Anders had het geen zin. Vertrouwen. Iets dat me vaak veel moeite kost, het was er. Ik wilde dat het er was.
Een verschrikkelijk leuk weekend.
En dan.. Een ‘zie je wel’.
Ik dacht dat hij oprecht was en weet niet wat ik er nu mee moet.
Een klap in mijn gezicht.
Het gaat me niet om de actie. Wat het meeste pijn doet is dat het deze keer goed voelde. Ik positief was, mezelf kon zijn. Mijn muurtje afbrokkelde. My guard down. Het voelde oprecht. Een verademing. Ik was niet achterdochtig. Alles wat ik aan wantrouwen heb opgebouwd de laatste jaren liet ik los. Ik was mezelf, eindelijk, tot de kern, gaf mezelf bloot en vertrouwde.
Ik kon dat. Ik was positief.
Loog ik tegen mezelf? Er zijn zoveel mooie signalen die deze gebeurtenis tegenspreken, was het een groot toneelstuk? Ben ik te onvoorzichtig geworden?
Ik kan niet uitleggen hoe groot mijn teleurstelling is. Een stemmetje in mijn hoofd piept “Zijn er mensen/mannen die ik wel kan vertrouwen? Kan ik trouw blijven aan mijn eigen persoonlijkheid, open blijven en weer vol goede moed ergens instappen?”
All I know now; mijn muur staat weer en is zojuist een stukje steviger geworden.
‘All in all, you’re just another brick in the wall’
Zusje van Willem 